Sakramentu chorych udzielamy na wezwanie. Chorych w miarę możliwości należy zgłaszać dzień wcześniej.

Sakrament namaszczenia chorych może przyjąć osoba będąca w stanie łaski uświęcającej. Dlatego zachęca się, aby przed obrzędem umożliwić wiernym możliwość przystąpienia do spowiedzi.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić:

• „wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości” (KPK 1004, par. 1; por. KKK 1514, 1528, 1523; SCh 8), przy czym chory nie musi znajdować się „w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia” (KKK 1514);
• osobom starszym, „u których pogłębia się słabość” (KKK 1515);
• osobom, które czeka „trudna operacja” (KKK 1515), jeśli jej przyczyną jest niebezpieczna choroba (SCh 10);
• chorym dzieciom, o ile „mają już przynajmniej ogólną świadomość dokonujących się czynności”;
• „chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili” (KPK, kan. 1006);
• „chorym, którzy stracili już przytomność lub używanie rozumu […] jeśli wiadomo, że gdyby mieli świadomość jako wierzący, prosiliby o namaszczenie” (SCh 14); „W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu” (KPK, kan. 1005);
• ponownie, jeśli po przyjęciu namaszczenia chory odzyskał zdrowie, a następnie popadł w nową ciężką chorobę (KKK 1515; KPK, kan. 1004, par. 2), lub „jeśli choroba się pogłębia” (KKK 1515; por. KPK, kan. 1004, par. 2).

Krótko mówiąc: „Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby” (KKK 1529).

Sakramentu namaszczenia chorych nie wolno udzielić:

• zmarłemu; „jeśli jednak istnieje uzasadniona wątpliwość czy chory zmarł naprawdę, można udzielić namaszczenia warunkowo”;
• „tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim” (KPK, kan. 1007).