Szczegóły

02.11.2025

Ewangelia (Łk 23, 44-46.50.52-53; 24, 1-6a) 

Dzisiejsza Ewangelia zaczyna się smutno – od śmierci Jezusa – ale kończy zapewnieniem o Jego zmartwychwstaniu. Nie powinna więc nas przerażać ani smucić, lecz napełniać radością i nadzieją, że i my kiedyś zmartwychwstaniemy.
Człowiek jednak boi się śmierci. Lęka się tego momentu i często woli o nim nie myśleć, nie przygotowując się do niego. Dlatego tak trudna bywa nagła wiadomość o pogrzebie bliskiej osoby z rodziny.

Ale czy jako chrześcijanie powinniśmy się tym aż tak zasmucać?
Zmarłym często utrudniamy drogę do wieczności naszym smutkiem, żalem, a może i brakiem przebaczenia. Równocześnie szkodzimy też sobie, pogrążając się w ponurych myślach i niepotrzebnym stresie.

Co więc możemy zrobić?
Może warto już dziś zacząć modlić się o dobre przygotowanie na śmierć i o łaskę przyjęcia sakramentów tuż przed nią.
Może warto „pozwolić zmarłym odejść” – przebaczyć im winy i zamiast smutku ofiarować modlitwę w ich intencji, bo to właśnie najbardziej im pomaga.
Możemy też zamówić Mszę świętą za zmarłych, ofiarować odpust, odmówić koronkę przed Najświętszym Sakramentem – to tylko kilka minut, a przynosi konkretną pomoc duszom w czyśćcu.

Oni bardzo potrzebują naszych modlitw i ofiar, a w zamian wspierają nas swoimi modlitwami.

Joanna i Marcin Dębowiakowie

Szczegóły

03.10.2025

Ewangelia (Łk 17, 5-10)

Jezus w dzisiejszej Ewangelii pokazuje uczniom drogę pokory w wierze. Uczniowie proszą o powiększenie wiary, a Jezus wskazuje im, że gdyby mieli choćby minimum wiary, w ich życiu działyby się ogromne cuda. Zatem prośba powinna dotyczyć nawet nie zwiększenia wiary, ile posiadania tej choćby podstawowej, maleńkiej – jak ziarnko gorczycy.

A czy ja modlę się o wiarę dla siebie, moich bliskich, a nawet dla ludzi wokół mnie (np. w pracy)? Może zamiast tego w duchu potępiam ich „pogańskie” życie, a jednocześnie sam ściągam na siebie grzech zaniedbania - że się za nich nie modlę.

Jezus pokazuje dalej, że wobec Boga jesteśmy bytem niższym – sługami nieużytecznymi. Z natury powinniśmy służyć Bogu całym sercem i całą swoją siłą, a w zamian nie oczekiwać podziękowań czy nagród. To naturalne, że byt niższy służy wyższemu, a tym bardziej – stworzenie Bogu. Tymczasem ludzkość często nie tylko nie chce służyć Bogu, ale pragnie zająć Jego miejsce. A jeśli już zdecyduje się zrobić coś „dla Boga”, traktuje to jak wielkie wyrzeczenie, za które Bóg powinien być "wdzięczny" i od razu wynagrodzić.

Czy i ja, gdy robię coś z intencją „dla Boga”, nie oczekuję od razu podziękowań i nagrody? Jezus w dzisiejszej Ewangelii uczy, że w takich sytuacjach powinniśmy uznać, iż po prostu wykonaliśmy swoje zadanie i oddaliśmy cześć Bogu.

Ponadto nigdy nie da się „zapracować” własnymi siłami na nagrodę od Boga czy Jego wdzięczność. To Bóg jako miłosierny Ojciec przyjmuje z miłością nasze minimalne wysiłki, które i tak powinny być dla nas oczywistością. Tylko dzięki łasce i przez Jezusa możemy otrzymać nagrodę od Boga.

Joanna i Marcin Dębowiakowie

Szczegóły

06.09.2025

Ewangelia (Łk 14,25-33)

W dzisiejszej Ewangelii możemy przeczytać o tym, co należy zrobić, aby być prawdziwym i w pełni oddanym uczniem Jezusa. Decyzja ta wiąże się z jasnym ustaleniem priorytetów w naszym życiu. Musimy wyrzec się wszystkiego, co posiadamy i do czego jesteśmy przywiązani. Oznacza to zdeprecjonowanie naszych ziemskich planów, oczekiwań czy relacji. Na pierwszym miejscu powinna być miłość do Boga. Chęć budowania i pielęgnowania relacji z Nim ma być wyniesiona na piedestał naszych wartości ponad wszystkie inne „życiowe skarby”. Musimy zdawać sobie sprawę, że życie z Bogiem to niezwykła przygoda ale także konieczność nieustannego poszukiwania i przyjmowania Jego woli w naszej ziemskiej codzienności. Może się to wiązać zarówno z przeżywaniem radości jak i koniecznością przyjmowania trudu i cierpienia, które finalnie będzie kształtowało nasz charakter, zbliżało nas do Boga i dawało Mu przestrzeń do działania w naszym życiu. Warto zadać sobie w tym miejscu pytanie: Czy jestem gotowy pójść za Jezusem na 100%?

Joanna i Marcin Dębowiakowie

Szczegóły

19.07.2025

Ewangelia (Łk 10, 38-42)

Kiedy Jezus przyszedł, Maria zostawiła wszystko i usiadła u Jego stóp.

To nie znaczy, że praca Marty była zła — była potrzebna. Ale Maria wybrała relację. Zamiast działać, zatrzymała się. Zamiast mówić, słuchała.

Czasem trzeba wybrać to, co "lepsze" — obecność Jezusa.
Zostawić telefon, obowiązki, nawet dobre rzeczy — i po prostu być z Nim.
Bo jeśli Jezus jest blisko, to nie warto Go omijać.

To moment, żeby zapytać siebie:
👉 Czy Jezus jest moim Przyjacielem?
👉 Czy mam dla Niego czas?
👉 Czy potrafię z Nim po prostu rozmawiać – tak jak z kimś, kto mnie naprawdę kocha?

Zadbaj o swoją relację z Jezusem – ona naprawdę daje pokój. 💛

Maria i Mariusz Makuch

Szczegóły

05.07.2025

Ewangelia (Łk 10, 1-9)

Dziś Pan Jezus posyła swoich uczniów przed sobą. Wysyła ich po dwóch – nie tylko dlatego, że zgodnie z tradycją żydowską świadectwo dwóch osób było uznawane za wiarygodne, ale zapewne także dlatego, że niesienie Dobrej Nowiny nie powinno odbywać się w samotności. Na drodze do Boga przecież nie jesteśmy sami – mamy swoją parafię, wspólnotę, rodzinę. To „chodzenie parami” można odnieść także do małżeństwa, które powinno być szczególną przestrzenią wspólnego wspierania się w drodze do świętości. Trochę jak w wojsku – komandosów wysyła się zwykle po dwóch, by jeden mógł dbać o drugiego.

Jezus daje też swoim uczniom konkretne wskazówki. Po pierwsze – modlić się o święte powołania. Po drugie – nie pokładać nadmiernej ufności w rzeczach materialnych, takich jak trzos, zapas ubrań czy buty, które symbolizują zabezpieczenie ciała. Po trzecie – nieść pokój, który najpierw musi być obecny w ich własnych sercach. Po czwarte – nie wybrzydzać, nie kombinować, ale z wdzięcznością przyjmować to, co się dostaje: miejsce, pożywienie, warunki. Po piąte – głosić Boga i uzdrawiać w Jego imię.

To długa lista, którą jednak można sprowadzić do jednego: żyć z ufnością do Boga. Wtedy człowiek będzie miał pokój serca, którym może dzielić się z innymi i być prawdziwym świadkiem Chrystusa.

Warto zapytać siebie: jak my dziś realizujemy te wskazówki jako posłani uczniowie Jezusa? Czy modlimy się za siebie nawzajem o dar świadczenia o Bogu i o nowe powołania? Czy modlimy się codziennie i gorliwie o świętych duszpasterzy?  A przecież to właśnie pierwsza wskazówka, jaką daje Jezus. Czy ufamy Bogu i z otwartością przyjmujemy to, co przynosi każdy dzień? A może próbujemy wszystko kontrolować i kombinujemy, by było wygodniej, taniej, szybciej? Może narzekamy, że inni mają lepiej, i zamiast żyć własnym życiem, żyjemy porównaniami?

Oczywiście – trzeba używać rozumu, szukać dobrych rozwiązań, ale z pokojem serca. A czasem trzeba też umieć odpuścić i przyjąć to, co daje życie – w zaufaniu, że Bóg wie lepiej. Bo jeśli nie mamy pokoju serca, który zanurzony jest w Bogu, to jak możemy przekazywać pokój innym?

Módlmy się dziś o to, byśmy byli dobrymi uczniami Chrystusa. Módlmy się także za naszych współbraci i siostry – o mocną i żywą wiarę. Jezus nie posłał nikogo w pojedynkę, ale po dwóch.

Joanna i Marcin Dębowiakowie